Het kraakt…
Mark Boog
Het kraakt in de vouwen van het kleed
dat je draagt. Het hunkert
in de beklagenswaardige atoomklok
die ons bestuurt.
Arm apparaat! Laat ons een troost zijn.
Wij zijn geladen,
kunnen geschokt worden.
Het rommelt in de denkende woorden,
haren staan overeind,
een vreemde taal beheerst zich ternauwernood.
Er moeten morgens ontworpen,
nachten vergeten.
Een trein roept in de verte.
Het hoofd in de nek, wij allebei, we huilen.