Apotheose van IJburg

Hier vind je ruimte. Groots is de wereld van nieuwbouwwoningen.

Je zoeft als een kogel door je goed geïsoleerde appartement.

Telkens op een andere plek kom je tot stilstand.

Elke ochtend weer.

Elke avond opnieuw

het gestaar van wantrouwige katten op onverlichte straathoeken

die niets snappen van ingewikkelde verdienmodellen.

Ho, is dit je eerste huis?

Vast wel niet het laatste?

Mijn ochtendwandeling gaat langs onaangeroerde trampolines op de dijk

en eindigt bij het Centrum voor Autisme.

The big gate

van een ondergrondse garage opent geruisloos,

langzaam als in een oosters sprookje.

Ik schrik van het gerinkel van glazen uit een woning.

Ergens in een huis maken mensen simpele handbewegingen.

Iemand wil een berghut op het dakterras laten bouwen

om zo haar verlangen naar de Alpen te stillen.

Waarom bouwen ze geen Alpen midden in het wijkpark?

Trail running op nog geen driehonderd meter van de Kickboks Boutique

kan überheerlijk zijn.

Waarom loop je niet met mij mee door de lege straten?

Je wijk legt elke avond opnieuw het loodje,

de code die je moet intoetsen bij de ingang

van het condominium ten spijt.

*

buiten ging de ene na de andere plataan

uit de kleren in het tropische zomerweer

‘dat is zen,’ zei een verhitte stedelinge

(die bij de gemeente werkte

en van een olijvenschudder droomde

voor haar plantage in Marokko)

‘dit is zen,’ zei mijn buurman

(uitgedost als zijn indiaanse voorouder)

over het weer

in ons duistere trappenhuis

en zijn geoliede lijf glipte door de voordeur