Skip to Content
Essay

‘Het kan nooit zo zijn dat het níét uitkomt’

Sebbe Poll (social media) Sebbe is de eerste die ik interview. Dat is tactisch, omdat ik hem al ken van onze gedeelde studie, Writing for Performance, en het dus wat minder spannend is. We ontmoeten elkaar op neutrale grond: de Meneer Potter, een café dat vastzit aan de bibliotheek op het Neude in Utrecht. We…

Poëzie

Gedichten

heugen er zijn twee soorten huivering de eerste is die aan het eind van de zomer verwekt door een koude kreukel in de lucht en je dat ook subiet in de gaten hebt hij kruipt niet ongemerkt in je huid zoals de kleur van de herfst dat wel kan in je ooghoeken je het rood…

proza

Twee van alles

Ik kom altijd terug zei je. Ik kom altijd terug, maak je niet ongerust, ga door met wat je doet, kijk in de spiegel en weet dat je ogen, je neus, je lach in mijn geheugen zitten, net als de weg terug. En ik lachte met die mond, een beetje, en helemaal met mijn ogen,…

Het tweede jubileumnummer

met o.a. Jabik Veenbaas over De Toverberg, drie minireportages van Joseph Roth, nieuwe delen in de series van Natalie Koch, Herr Seele en Arie van der Ent én natuurlijk heel veel fonkelend nieuw werk van bekende én onbekende namen!

redactioneel

Deze maand

In memoriam Max Niematz (1942-2024) – In Rue Charles-Baudelaire een aanplakbiljet: ‘Remplazar el capitalismo por una buena siesta’ (Vervang het kapitalisme door een goede siësta). Daarna doemt al snel het ministerie van Economische Zaken in op, het décor van Vernietigen (2022), de meest recente roman van Houellebecq. Over de relatie van de hoofdpersoon: ‘Ze hadden…

Uit het archief

Essay

Het niets, het oog en het alles

Wat is het niets? En hoe kan het niets de oorsprong zijn van alles? Dat zijn de vragen die de Amerikaanse wetenschapsjournalist Amanda Gefter aanzetten tot een reis langs de grote geesten op het gebied van de theoretische fysica. In haar boek Trespassing on Einstein’s Lawn (2014) beschrijft ze hoe ze in de persoonlijke notities…

Poëzie

Gedichten

op een dag valt een lach mijn gezicht aan met de zekerheid van een intentieverklaring het is dezelfde dag waarop iedereen tegelijk de steunkousen van de toekomst optrekt geen wonder dat ze niet zelfstandig op kon staan maar daar staat ze op een dag zijn de museums de straat en de straat de museums op…

proza

Da capo

Venetië stinkt, een geur van ontbinding die er in zijn herinnering niet was. ‘Je rok zat hoger toen, een beetje scheef.’ Ze lacht ongemakkelijk, maar gehoorzaamt. Sjort wat aan de zoom van het kledingstuk. ‘Iets hoger nog.’ Hij draait aan de lens, ziet hoe ze dichterbij komt en weer kleiner wordt. Zweet loopt in straaltjes…