Ook onder dichters vindt men hardwerkende mensen. Er zijn er zelfs een paar bij die zich af en toe een buitensporige uitgave kunnen veroorloven, nu ja, het is maar wat je buitensporig noemt. In mijn geval – ik had juist een tweejarige periode als stadsdichter van Amsterdam afgesloten en ik had eigenlijk wel een idee van wat ik de komende tijd zou gaan doen, namelijk niks, of in ieder geval: zo min mogelijk – zou de buitensporige uitgave een horloge betreffen.
Ik zou weer over mijn eigen tijd beschikken, niet de slaaf van mijn agenda zijn. Ik zou de tijd aan mezelf hebben. En ik kon voorlopig vooruit, financieel gesproken. Al die opdrachtjes en verzoeken, optredens, voordrachten voor scheidende directeuren, voorstellingen, het gehele bestaan als min of meer publieke figuur, een marginale beroemdheid in een niche van een niche: de literatuur, de poëzie.
Nu ja, het afscheid van dat publieke bestaan diende gemarkeerd. Ik mocht mezelf een cadeautje geven. Aanvankelijk dacht ik aan een horloge waar je doorheen kunt kijken, een horloge dat het mechanisme van de tijd blootlegt. Zo’n horloge had ik een soort van toevallig in een etalage zien liggen, ik paste hem om mijn pols, maar het ding was te dik, te groot, te zwaar, te veel. Een last. Daarna kwam ik tot de ontdekking dat er een éénwijzerig horloge bestond, van het merk Meistersinger, dat je met enig gebrek aan kennis van het Duits wel kunt vertalen als Meesterzanger, ja, dat was precies wat ik geworden was. Mijn begeerte ging uit naar het model NEO, de meest slanke van alle horloges van dat merk, niet al te groot bovendien. Een met een mooi bol glas eroverheen, de wijzerplaat ivoorwit, een band van superieur bruin leder, mechanisch uurwerk, tijdloos, klassiek. En horloge dat de tijd maar heel globaal aangeeft. Voor de man die de tijd aan zichzelf heeft.
Zoiets teers, zo’n verschrikkelijk mooie verbeelding van een voornemen mag je niet op internet bestellen. Daarvoor moet je naar een winkel toe, zo’n ding moet je je laten overhandigen. Zo kwam ik bij BOFB terecht, op het Rokin, mooi onderweg naar het geheime café waar des donderdags aan het eind van de middag traditiegetrouw een kleine samenscholing wordt gehouden, een reusachtig gericht van belangrijke mannen, zo noem ik dat stiekem, of eerlijk gezegd heb ik dat ook wel eens hardop zo gezegd: sindsdien wordt onze tafel Belangrijke Mannen genoemd, dat staat ook op het bonnetje, de rekening die daarvan overblijft.
Volgens mij is het een echtpaar dat BOFB uitbaat. De naam staat voor Best of Both, maar ik heb geen idee hoe die lui heten. Ze doen voornamelijk in zelfontworpen sieraden. Daarnaast voeren ze een beperkt assortiment horloges uit het duurdere segment. Het is een winkel waar je eerst even aan moet bellen. De mevrouw bemoeide zich niet met mij, ik was van meneer. Ik kwam alleen maar een horloge kopen. Ik hoefde geen sieraad of niks. Ze zijn me te modern. Het zijn sieraden die geen sieraad willen zijn. Onpersoonlijk. Leeg, kil. Maar dan wel van zilver en goud, zo, dat het een fortuin kost om zo’n leeg ding om je nek te hangen of aan je vinger te schuiven. Zo, hier heb je mijn recensie, bitch.
Ik weet nog dat de man blij was dat ik iets kwam kopen, het had zijn dag goedgemaakt, hij werd heel vrolijk, en dat werd ik daar dan ook weer van, heel vrolijk. Wat een aardige man. Goede winkeliers kunnen dat: je het gevoel geven dat je een nieuwe vriend gevonden hebt.