MAANDAG – Luisteraar. Hier uw nachtpredikant, vandaag met een stichtelijk woord over het Europese Project. Gisteren beleefden we niet alleen de seizoens-apotheose van Boer Zoekt Vrouw, maar ook gingen de Franse kiezers naar de stembus voor de eerste ronde van de Presidentsverkiezingen, waarna er – analoog aan de opzet van dit onvolprezen televisieprogramma – één stelletje overbleef om in de tweede, finale ronde, een keus uit te maken. Herman die voor Fleur zal kiezen. Het volk dat in de slotaflevering Macron gaat stemmen. Ze hoeven alleen nog maar even samen naar de kermis.
‘Emmanuel werd op zijn 15de verliefd op een vrouw die op dat moment 42 was. Hij wist haar hart te veroveren.’ Hiermee is, naar alle waarschijnlijkheid, het Europese project gered. Het stelt me gerust.
Ik ben opgegroeid met de Europese gedachte. Een kind van Europa, een kind van de hoopvolle gedachte dat wie met elkaar samenwerkt, onderling geen oorlog kan voeren. Misschien begon het met de Benelux, met de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, de zes landen van de Europese Economische Gemeenschap, die in mijn geboortejaar werd opgericht, om zich uiteindelijk – en als vanzelfsprekend – uit te breiden tot de gehele broederschap der volkeren, zich uitstrekkend tot ver achter het inmiddels haast vergeten IJzeren Gordijn, achtentwintig natiestaten verenigd in de Europese Unie, voorwaar een wereldmacht, een bezield verband, in omvang vergelijkbaar met het Romeinse Rijk, de bakermat van onze beschaving, en uiteindelijk dus gedoemd ten onder te gaan aan onze eigen expansiedrift, de megalomane aspiraties van een systeem dat uit haar aard niet anders kan dan zichzelf blijven oppompen – maar hier loop ik alweer te ver op de zaken vooruit.
Vannacht wil ik met u het glas heffen op de eenheid der volkeren, ik hef met u het glas op het geluk van de Franse boer Herman, die naar zo’n dure kapper is geweest, ik hef met u het glas op zijn vriendinnetje Fleur, die gelukkig niets aan hem wil veranderen, ze accepteren elkaar gewoon voor wie ze zijn, ook al zit zijn haar nu superleuk. Ze zijn heel gelukkig, net zo gelukkig als ik vandaag met Frankrijk ben. Dus: proost.
– 2 –
DINSDAG – Vandaag neemt uw nachtpredikant u mee naar de boekpresentatie van zijn jonge vriend Bernard Wesseling, de enige mens in mijn geregelde leven die op gezette tijden ineens – zonder aankondiging of waarschuwing vooraf – op bezoek komt, de jongen die zijn mobiel nooit opneemt, en, mocht je hem al willen bellen, alweer van nummer veranderd is, teneinde maximaal onbereikbaar te blijven, de jongen die mails principieel onbeantwoord laat, maar dan wel ineens bij je op de stoep staat. Bennie! Strik!