Gedichten

Maarten Doorman

Schoen


Een smalle schoen, eentje

vooruitwijzend al dagen

op de vloer.


De ander niet onder het bed

geschopt, in de kast niet

achtergelaten of onder

de stoel, die ene

schoen, onhandig op zoek

naar een voet die nooit wil

als die ander niet, een smalle

elegante zwarte schoen waar je

om lachen kunt maar niet omheen.


Een schoen die er niet toe doet

en er niets aan doen kan

zolang er geen redenen zijn

om niet alleen op de vloer

te liggen of te staan, en niet

als paar, een schoen op weg om

niet verder te gaan.


Europa


Met één musket-

kogel doe je niet zo veel

meent de archeoloog. Hij zoekt

naar menselijk metaal-

gebruik in Europa, hij moet

nog een tijdje door

en zou meer gebaat zijn

bij een hinderlaag

voor een overvloed aan patronen

waar je dan iets uit op kunt maken

waar je iets van kunt vinden graag.


Alleen zo’n laag ligt hier

niet voor het oprapen

hoe ijverig iedereen ook als hij kon

erop los heeft geschoten

zolang hij nog iets voor ogen had

waarop te schieten was.


Soms vergeten archeologen dat:

hoe veel mensen hun best hebben gedaan.


Hij hoopt diep met zijn gegraaf iets

bij te dragen aan ja aan wat