Gedichten

Dorien de Wit




op het vliegveld

leggen mensen hun hoofd op tafel

ik denk aan eenden die met hun kop onder het kroos duiken

daar zolang blijven zonder adem


vastgegespt verdwijnen we uit zicht

ik wil dezelfde blijven maar op kilometers hoogte

veranderen we in een stip

heeft iemand de stop uit mijn hoofd getrokken


de eerste nacht zie ik vanaf het balkon lichtjes schitteren

bewegend in een ritme, een heuvel die ademt

de buik van mijn kat


overdag laat ik mijn nieuwe uitzicht slijten

door er vaak met mijn ogen overheen te gaan

het liefst sla ik de nachten over


op een matras met kuilen

voel ik de afdruk van een vreemde

die in mij een bocht vormt


heimwee is een handdoek in de vorm van een zwaan


Re: hoe is het


in het begin waren er dagen

jouw mails bewaarde ik ongelezen in de map ongewenst

tussen Mr Bill Gates mailt Hello,

Michael Kors Handbags,

Hot Girls, Hello


via Google Maps heb ik het geheim gevonden

een eiland dat Mainland heet


in mijn tas draag ik al weken een boek over de man

die wolkenclassificaties bedacht

ik was zo blij dat de wolken in een structuur passen


wat moet ik zeggen als ik je zie?

het belangrijkste is

op het juiste moment inspringen

zoals vroeger op het schoolplein

toen ik nog puntenslijpsel spaarde en ontdekte

dat popcorn binnenstebuiten gekeerde maiskorrels zijn


ontploffingen zijn mooi maar hun vorm is onvoorspelbaar


door dit land loopt een breuklijn die groeit

zei je met een blik in de verte

in jouw ogen zag ik mezelf en het landschap weerspiegeld

zocht waar het scheuren begon


Tom Cruise heeft in een contract vastgelegd

dat je hem niet mag aankijken

er ligt iets in zijn ogen


of is het omdat kijken

ook een aanraking is


het begin


de kracht achter een golf blijft altijd bestaan

volgens mijn meditatieleraar

kan iets niet veranderen in niets


bloed stroomt pulserend door mijn aders

er zit een walvis in mijn lichaam


ik zag een buizerd uit een veld opvliegen

een spartelende kip in zijn klauwen


een wond toont bloed

elke druppel stroomde door de kamers van mijn hart


de kip heeft een ei in haar buik

de buizerd breekt de kip

de ribben van de kip kraken het ei


dit is het begin van iets waar je niets van ziet


wat moet die walvis in mij?


er zijn altijd aanwijzingen


dna bijvoorbeeld

wat gebeurde er met de velletjes die tijdens het vele vallen van mijn lichaam schaafden?

mijn dna ligt op straat, verspreidt zich over de wereld

een haar in het vliegtuig, urinespoor op de rails


wie heeft je aangeraakt

vraag ik en minuscule deeltjes

speeksel blijven op je kleding achter

je slaapt onder mijn dna-deken


is dit jezelf verliezen, dacht ik nog


kan iemand mij vertellen wat er gebeurt tijdens het vele vallen

hoe de dubbele helix in de ruimte draait

in de microscopisch kleine ruimtes

in je lichaam


door de stethoscoop luisterde ik naar de stilte

de geluiden in de verte zijn het rommelen van zijn darmen, zeiden ze

niet alles stopt tegelijk


ik trek net zo lang aan een draad van mijn trui

tot ik zie waar het begin is


hoe kan ik verhullen dat je er niet meer bent?

de beste manier om iets te verbergen

is door het open en bloot neer te leggen