Dit zachte

ook zonder dat we het beseffen hunkeren wij

voortdurend naar dit vertrouwde zachte

dat het gewicht dat wij torsen, ons logge lichaam

blijft verwelkomen en onze stappen dempt

niets meer dan blote huid van aarde is dit

door zon, regen en wind geduldig verkruimelde

waarop het gras, het mos, alle planten en bomen

waarop dieren met eerbied hun poten laten neerkomen

laat ons dus steeds beducht zijn voor de dag waarop we

niet langer huid tegen haar huid elkaar mogen bevoelen

en beluisteren: hoe verloren onze gedachten en wij

voorgoed losgeraakt van de grond en alle werkelijkheid